PROJE AMACI ve HEDEFLERİ:
“Ağaç Yaşken Eğilir” ilkesinden yola çıkarak, ilköğretim öğrencilerinin engelli insanlara karşı duyarlı bireyler haline gelebilmeleri için eğitilmelerine katkı sağlanması amaçlanmıştır.
Bunun yanında; engelli çocuklarımız ve gençlerimiz, hala kendilerine olumsuz yaklaşılmalardan dolayı okullara gitmemekte yahut da çekinerek gitmektedir. Mesela engelli bir arkadaşım, sokakta okul çocuklarının ve engellilerin kendisine alaycı davrandıklarından yakınmış ve sırf bu yüzden dışarı çıkmak istemediğini belirtmişti. Yürütülecek bu proje ile birlikte engellilerin okula gitmelerine, sosyal hayata daha kolay adapte edilmelerine katkı sağlanması da hedeflenmiştir.
Gözlemlediğim kadarı ile tüm Türkiye bünyesinde faaliyet gösteren engelli (özürlü, sakat) dernekleri, genelde engelli kişiyi topluma kazandırma yönünde daha çok faaliyet göstermektedir. Bu sayede engelli topluma alışmakta, fakat toplum hala engelliye alışamamaktadır. Bu projeyle toplumun engelliye alıştırılmasına öncelik verilmesi hedeflenmektedir.
Engelli ne SÖMÜRMEK ne de SÖMÜRÜLMEK ister. Bunun için de onların insanlardan beklentileri her fırsatta detaylandırılacaktır. Engelli kendisine yardım istemekte, fakat acınılmasını da istememektedir. Engelli kişilerin en çok şikayetçi oldukları durum, kendisine duyarlı bir şekilde yaklaşılmayıp acınılmasıdır. Bunları dizelerle şu şekilde anlatabiliriz:
Nefes almak değil
Yaşamak istiyorum insanca
Evimin duvarlarına mahpus değil
Hayata karışmak istiyorum
Girebildiysem bir kalabalığa
Alay dolu bakışlar değil
Anlayışlı bakışlar görmek istiyorum
Arkamdan fısıldaşmalar duymak yerine
Yüzüme merhabalı gülümsensin istiyorum
Halimden utanmak değil
Gururlanmak istiyorum.
İnsan olmanın onuruna varmak,
Çok şey mi istediğim?
Engelli ile alay edilmekte, dışlanmakta engelli insan. Kendisine yapılan manevi anlamdaki ufacık bir desteğin ayrıcalıkmış gibi gözükmesinden de son derece rahatsızlık duymaktadır.
İğneyi başkasına batırırken çuvaldızı kendimize batırıyoruz. Engellilerimiz dışlanmamak için ne kadar biz de varız diyorlar. Bu da bizim eksiğimiz: hep birileri bizim için bir şeyler yapsın, bize hoşgörülü yaklaşılsın, anlayışlı davranılsın istiyoruz. Sorunlarımızı
dile getirmekten kaçınıyoruz. Biz üzerimizdeki bu çekingenliği atmazsak, toplum ne kadar duyarlı hale gelirse gelsin yakınmalarımız devam edecek. Engelimizi AŞMALIYIZ Kİ AŞIRABİLELİM.
Bütün yaşanan olumsuzlukların önlenmesi için topluma getirilen bilincin yerleştirilmesi lazım. Biz de zihinleri temelden eğitmek için ilkokul çağındaki çocukları seçtik. Onlardan başlayarak toplumun bilinçlendirilmesine katkıda bulunabiliriz. Bunun için de “Engel nedir, engelli insan kime denir?”, önce bunları doğru tanımlamayız. Daha sonra engelli insanların toplumdan beklentilerini eksiksiz aktarmalıyız. “Yaşanan sıkıntılar nedir, onları azaltma önlemleri ne olacak, nasıl uygulanacaktır?” gibi konulara ışık tutularak duyarlı – duyarsız insan farkı ortaya konmalıdır. Sorunların çözüm temelinde sevgi yatar, çünkü engelleri aşmak SEVGİ ile mümkün olur. Yine dizelerle anlatırsak:
Bizler engelliyiz ama
Engeller bedenimizde, zihnimizde
Yüreğimizde engel yok
Engel barındırmadık sevgimizle.
Bizler engellendik bir kere
Hayatın armağanı bu bize,
Siz de engel koymayın yüreğinize
Kaldıralım engelleri sevginizle.
Türkiye Sakatlar Haftası olarak adlandırılan 10 Mayıs – 16 Mayıs tarihleri arasında karşılıklı ziyaretlerin (okul-dernek, dernek-okul gibi) gerçekleştirilmesi planlanarak, toplumsal kaynaşımın sağlanması da ayrıca hedeflenmektedir.
Ptsi Ekim 13, 2008 4:11 pm